Dag 11-13: samen met de kinderen
Blijf op de hoogte en volg Gerja, Marissa en Mariëtte
22 Juli 2015 | Ghana, Takoradi
De zondag begint met de kerkdienst. Dit keer waren wel op tijd! Er werd weer enorm geswingd en toen wij met z’n drieën de zangvloer openden met kinderliedjes ging het dak eraf. Dansend op “who is the king of the jungle” en “I will march like a soldier” bewogen we ons door de zaal. Er waren veel kinderen aanwezig en na de dienst bleven we met hen achter. Ze willen allemaal wat aandacht en we proberen een ieder van hen even op schoot te nemen en even aan je te laten zitten. Vooral onze blanke haren en nagels zijn erg bijzonder. Ze zijn zo mooi (“They are beautiful”), zeggen de kinderen. Als je dan hun handjes ernaast doet en ze laat kijken om te laten zien dat er helemaal niet zoveel verschil is, behalve de kleur, worden ze verlegen. Natuurlijk begrijpen wij wel dat ze eigenlijk bedoelen dat het zo mooi is om blank te zijn, want in hun ogen ben je dan gelukkig en heb je geld. Elke keer als we zeiden dat de kinderen mooie ogen hebben of een mooie glimlach, werden ze er helemaal verlegen van. Ze zouden eens echt moeten begrijpen hoe prachtig ze zijn!
We hebben veel foto’s van hen gemaakt en hun terug laten kijken. Dat vinden ze super leuk. Ook het 6m lange springtouw deed het weer goed! Er moest wel even gemanaged worden, want met 20 kinderen tegelijk springtouwen, dat gaat niet zo goed. Maar Gerja had de boel snel onder controle en toen was het één groot springfeest. De kinderen die niet meededen kregen de nodige aandacht op de schoten van Marissa en Mariette.
We kregen ook van George heuze djembe les. George leert is de man op het project die de kinderen in de schoolvakanties traditioneel leert dansen. We moesten twee melodieën leren. De eerste zat er snel in, maar die tweede, dat lukte niet. Geheel buiten de ritmes van de Nederlandse muziekscholen, kregen we het niet voor elkaar. Dan maar bij de eerste melodie blijven. Ook moesten we natuurlijk op de juiste manier slaan. Dat was nog niet zo makkelijk. George gaf steeds het voorbeeld, maar het geluid was aan het einde nog steeds niet helemaal juist. Gedurende de avond werden de handen van een ieder van ons steeds blauwer en pijnlijker.
De volgende dag, op maandag, waren de kinderen vrij van school en kwamen ze weer in grote getalen naar het project. ’s Ochtend deelden we ballonnen en stickers uit. Super blij waren ze met hun ballon. De één kreeg in begin wat meer dan de ander, maar als snel begonnen ze te delen en had ieder wat. Het was een heus feest. Stoeien, touwtje springen, elkaar beplakken met stickers en met de ballonnen spelen: met zo’n 60 kinderen in de dagopvang hebben we ons geen moment verveeld en de kinderen hadden enorme schik. Ook durfden de meiden al wat vragen te stellen. Ben je ook getrouwd en heb je ook baby’s? Waarom spreek je geen Fanti (de moedertaal in Takoradi)? Ze moesten brullen van het lachen als je dan in het Nederlands tegen ze ging praten.
Na de lunch was George er ook. De kinderen lieten zien hoe goed ze kunnen dansen en nadat alle dansen waren gedaan en er daverende applauzen klonken, was het de beurt aan ons. Wij gingen ook een traditionele dans leren. We waren niet slecht volgens George. Na ongeveer een half uur zat het dansje erin en konden wij onze kunsten aan iedereen vertonen. Alle kinderen deden op de achtergrond mee en ze hadden de grootste schik dat wij ook aan het dansen waren. Uiteraard moest er ook nog even door ons gedrumd worden. De eerste melodie deden we uit onszelf in één keer goed. Een grote glimlach van George. De tweede moesten we ook nog proberen, tevergeefs, al kwam Marissa wel erg dichtbij! Het drummen ging nu wel wat minder fanatiek, want de handen deden nog erg zeer van de dag ervoor.
Na het dansen en drummen gingen we met de kinderen mee naar hun dropje. Eerst Mptado en daarna Adentum. We voelden ons ieder een moederbij, omringd door allemaal kleine kinderbijtjes. Als er een leeg plekje was, dan vulde die zichzelf vanzelf weer op. Tien vingers vol, aan iedere vinger een kind, aan iedere onderarm nog drie en dan twee om de middel. Zo volgepakt gingen we op weg. Vol trots lieten ze ons hun dorpje zien. De chief van Mptado was er niet en ook de adjunct-chief niet, dus konden we niet vrij in het dorpje rondlopen. Vandaar dat we op weg gingen naar Adentum, het dorpje dat daarnaast ligt en waar ook veel kinderen vandaan komen. De chief van Adentum was er ook niet, maar de moeder van de chief wel. Zij heette ons van harte welkom en daarna konden we ons vrij door het dorpje bewegen. De mensen waren enorm vriendelijk, wilde ons alles wel laten zien en waren enorm trots op hun kinderen. Een vrouw vroeg Marissa een foto te maken en voordat ze op de foto ging, betaste ze haar haar: “zit mijn haar wel goed”? Daarna op de foto. Marissa liet direct de foto zien en vrouw schaterde van het lachen. Ze was helemaal verbaasd dat je meteen het resultaat van de foto te zien krijgt. Ongelofelijk!
Op de terugweg bleven steeds meer kinderen bij hun ouders achter en met een stuk of 20 kinderen kwamen we weer bij het project aan. Toen was het afscheid nemen, want de kinderen moeten de hele week naar school en we zien hen dus niet weer.
Dinsdag gingen we op pad om verschillende meiden op te zoeken die eerder zijn afgestudeerd via de AMS. Als eerste bezochten we Adelaite. Zij heeft haar eigen salon, maar ze kon die dag niet werken, omdat er al meer den 24 uur geen stroom is. Ze kan nu in haar eigen levensonderhoud voorzien en kan nu ook een huisje huren aan de rand van Takoradi. Haar salon is in de binnenstad, maar daar zijn de huurprijzen zo hoog, dat ze niet dichter bij haar salon kan wonen. Ze is erg blij ons te zien en vertelt tegelijk ook dat het moeilijk is om goede kappers te vinden. De meesten zijn erg lui en dat is Adelaite helemaal niet!
Daarna gingen we naar Secondi-Takoradi. Een dochterstad van Takoradi, die aan Takoradi zit vastgeplakt. Daar gingen we op bezoek bij Veronica. We konden haar eerst niet vinden, maar na wat heen en weer bellen, kwam ze eraan gerend. Ze rende in onze armen en was zo enthousiast. Zij is afgelopen mei afgestudeerd en werkt nu bij een madam. Het was ontroerend om haar enthousiasme en dankbaarheid te ervaren. Zonder de opleiding zou ze niet in haar eigen levensonderhoud kunnen voorzien en nu kan ze dat wel. Ze heeft eten en onderdak en elke dag werk. Het maakte ons zo enorm blij en dankbaar dat wij met de hulp die wij bieden zoveel kunnen betekenen. Het viel ons vandaag letterlijk in de armen en die dankbaarheid maakt ons dankbaar en zet alleen nog maar meer aan om hard door te werken in Nederland. We bereiken hier echt iets met dat wat we via de AMS doen!
Vervolgens gingen we naar de binnenstad van Takoradi. Daar zouden we Florence, Cecilia en Ruth ontmoeten. Florence is haar opleiding als naaister aan het afronden en Cecilia en Ruth werken beide als kapster bij verschillende madams. De meiden vinden het overigens niet alleen leuk om ons te zien. Ook Sammy en Lucy worden geknuffeld en er wordt heel wat afgepraat. Zij zijn voor de meiden echt een mammy en daddy, en de meiden vinden het ook fijn hen weer even te zien.
Hongerig, maar volledig onder de indruk van de dag komen we later op de dag op het project aan. Onder het genot van een Ghaneese pie delen we met elkaar onze ervaringen en zijn we stuk voor stuk alle drie even stil. Wat hebben we een mooie dag gehad en wat een ervaring om zo te mogen zien wat voor verschil we met de AMS hebben kunnen maken in het leven van deze vrouwen.
We hebben veel foto’s van hen gemaakt en hun terug laten kijken. Dat vinden ze super leuk. Ook het 6m lange springtouw deed het weer goed! Er moest wel even gemanaged worden, want met 20 kinderen tegelijk springtouwen, dat gaat niet zo goed. Maar Gerja had de boel snel onder controle en toen was het één groot springfeest. De kinderen die niet meededen kregen de nodige aandacht op de schoten van Marissa en Mariette.
We kregen ook van George heuze djembe les. George leert is de man op het project die de kinderen in de schoolvakanties traditioneel leert dansen. We moesten twee melodieën leren. De eerste zat er snel in, maar die tweede, dat lukte niet. Geheel buiten de ritmes van de Nederlandse muziekscholen, kregen we het niet voor elkaar. Dan maar bij de eerste melodie blijven. Ook moesten we natuurlijk op de juiste manier slaan. Dat was nog niet zo makkelijk. George gaf steeds het voorbeeld, maar het geluid was aan het einde nog steeds niet helemaal juist. Gedurende de avond werden de handen van een ieder van ons steeds blauwer en pijnlijker.
De volgende dag, op maandag, waren de kinderen vrij van school en kwamen ze weer in grote getalen naar het project. ’s Ochtend deelden we ballonnen en stickers uit. Super blij waren ze met hun ballon. De één kreeg in begin wat meer dan de ander, maar als snel begonnen ze te delen en had ieder wat. Het was een heus feest. Stoeien, touwtje springen, elkaar beplakken met stickers en met de ballonnen spelen: met zo’n 60 kinderen in de dagopvang hebben we ons geen moment verveeld en de kinderen hadden enorme schik. Ook durfden de meiden al wat vragen te stellen. Ben je ook getrouwd en heb je ook baby’s? Waarom spreek je geen Fanti (de moedertaal in Takoradi)? Ze moesten brullen van het lachen als je dan in het Nederlands tegen ze ging praten.
Na de lunch was George er ook. De kinderen lieten zien hoe goed ze kunnen dansen en nadat alle dansen waren gedaan en er daverende applauzen klonken, was het de beurt aan ons. Wij gingen ook een traditionele dans leren. We waren niet slecht volgens George. Na ongeveer een half uur zat het dansje erin en konden wij onze kunsten aan iedereen vertonen. Alle kinderen deden op de achtergrond mee en ze hadden de grootste schik dat wij ook aan het dansen waren. Uiteraard moest er ook nog even door ons gedrumd worden. De eerste melodie deden we uit onszelf in één keer goed. Een grote glimlach van George. De tweede moesten we ook nog proberen, tevergeefs, al kwam Marissa wel erg dichtbij! Het drummen ging nu wel wat minder fanatiek, want de handen deden nog erg zeer van de dag ervoor.
Na het dansen en drummen gingen we met de kinderen mee naar hun dropje. Eerst Mptado en daarna Adentum. We voelden ons ieder een moederbij, omringd door allemaal kleine kinderbijtjes. Als er een leeg plekje was, dan vulde die zichzelf vanzelf weer op. Tien vingers vol, aan iedere vinger een kind, aan iedere onderarm nog drie en dan twee om de middel. Zo volgepakt gingen we op weg. Vol trots lieten ze ons hun dorpje zien. De chief van Mptado was er niet en ook de adjunct-chief niet, dus konden we niet vrij in het dorpje rondlopen. Vandaar dat we op weg gingen naar Adentum, het dorpje dat daarnaast ligt en waar ook veel kinderen vandaan komen. De chief van Adentum was er ook niet, maar de moeder van de chief wel. Zij heette ons van harte welkom en daarna konden we ons vrij door het dorpje bewegen. De mensen waren enorm vriendelijk, wilde ons alles wel laten zien en waren enorm trots op hun kinderen. Een vrouw vroeg Marissa een foto te maken en voordat ze op de foto ging, betaste ze haar haar: “zit mijn haar wel goed”? Daarna op de foto. Marissa liet direct de foto zien en vrouw schaterde van het lachen. Ze was helemaal verbaasd dat je meteen het resultaat van de foto te zien krijgt. Ongelofelijk!
Op de terugweg bleven steeds meer kinderen bij hun ouders achter en met een stuk of 20 kinderen kwamen we weer bij het project aan. Toen was het afscheid nemen, want de kinderen moeten de hele week naar school en we zien hen dus niet weer.
Dinsdag gingen we op pad om verschillende meiden op te zoeken die eerder zijn afgestudeerd via de AMS. Als eerste bezochten we Adelaite. Zij heeft haar eigen salon, maar ze kon die dag niet werken, omdat er al meer den 24 uur geen stroom is. Ze kan nu in haar eigen levensonderhoud voorzien en kan nu ook een huisje huren aan de rand van Takoradi. Haar salon is in de binnenstad, maar daar zijn de huurprijzen zo hoog, dat ze niet dichter bij haar salon kan wonen. Ze is erg blij ons te zien en vertelt tegelijk ook dat het moeilijk is om goede kappers te vinden. De meesten zijn erg lui en dat is Adelaite helemaal niet!
Daarna gingen we naar Secondi-Takoradi. Een dochterstad van Takoradi, die aan Takoradi zit vastgeplakt. Daar gingen we op bezoek bij Veronica. We konden haar eerst niet vinden, maar na wat heen en weer bellen, kwam ze eraan gerend. Ze rende in onze armen en was zo enthousiast. Zij is afgelopen mei afgestudeerd en werkt nu bij een madam. Het was ontroerend om haar enthousiasme en dankbaarheid te ervaren. Zonder de opleiding zou ze niet in haar eigen levensonderhoud kunnen voorzien en nu kan ze dat wel. Ze heeft eten en onderdak en elke dag werk. Het maakte ons zo enorm blij en dankbaar dat wij met de hulp die wij bieden zoveel kunnen betekenen. Het viel ons vandaag letterlijk in de armen en die dankbaarheid maakt ons dankbaar en zet alleen nog maar meer aan om hard door te werken in Nederland. We bereiken hier echt iets met dat wat we via de AMS doen!
Vervolgens gingen we naar de binnenstad van Takoradi. Daar zouden we Florence, Cecilia en Ruth ontmoeten. Florence is haar opleiding als naaister aan het afronden en Cecilia en Ruth werken beide als kapster bij verschillende madams. De meiden vinden het overigens niet alleen leuk om ons te zien. Ook Sammy en Lucy worden geknuffeld en er wordt heel wat afgepraat. Zij zijn voor de meiden echt een mammy en daddy, en de meiden vinden het ook fijn hen weer even te zien.
Hongerig, maar volledig onder de indruk van de dag komen we later op de dag op het project aan. Onder het genot van een Ghaneese pie delen we met elkaar onze ervaringen en zijn we stuk voor stuk alle drie even stil. Wat hebben we een mooie dag gehad en wat een ervaring om zo te mogen zien wat voor verschil we met de AMS hebben kunnen maken in het leven van deze vrouwen.
-
22 Juli 2015 - 16:21
Jan:
Moet je om naar Tokaradi te kunnen eerst de Driekusman leren? -
22 Juli 2015 - 19:15
Elise:
Hoi alledrie,
Wat mooi om het verhaal te lezen.
Wat leuk dat jullie de dorpjes in zijn geweest met al die kinderen aan jullie hand/arm en middel!
Ballonnen uitdelen viel niet mee zo op de foto te zien:):)
Geniet nog van de laatste dagen!
Elise -
22 Juli 2015 - 20:18
Oma Prins:
ik heb jullie foto,s gezien. Een heel andere wereld als bij ons. Jullie kunnen daar nog heel wat werk verrichten. Als je later nog een keer gaat, ga ik mee dan ga ik ook helpen -
22 Juli 2015 - 20:37
Ineke :
Wat weer een belevenissen. Gerja heeft het allemaal controle, goed gedaan Ger -
22 Juli 2015 - 21:22
Jeanet En Dik:
Hoi dames,
Het was weer een plezier om jullie verhaal te lezen en dat jullie met AMS daar zoveel bereiken en mensen blij maken. Goed bezig!
Geniet nog even!
-
23 Juli 2015 - 05:49
Els:
Heerlijk om de dag vroeg te beginnen met jullie mooie verhalen.
Heb er weer van genoten! Ik zie het allemaal voor me. Het dansen, de blauwe handen en vooral zoveel blije gezichtjes. Zo fijn dat de AMS dit allemaal te weeg brengt. -
23 Juli 2015 - 07:39
Henny:
Mooi om te lezen. Veel succes met jullie werk daar! -
23 Juli 2015 - 08:53
Wilma:
Prachtig om alles weer mee te beleven! Jullie zetten een onvergetelijke tijd neer voor de kinderen. Je ziet de glunderende koppies. Doe ze allemaal de groeten!!!
En geniet er nog even van. -
23 Juli 2015 - 09:07
Mineke:
Ben onder de indruk van jullie verhalen, super ! -
23 Juli 2015 - 09:39
Henk:
Ontroerend verhaal en leuke foto's. Jullie hebben heel veel jaren samen met nog een handje vol mensen enorm hard gewerkt, om het leven voor deze kinderen wat leefbaarder te maken. Het is geweldig de resultaten van dat werk te zien. Het werkt echt! Dat heeft er alles mee van doen dat we goede vrienden in Afrika hebben die net zo hard werken als wij en zich dagelijks voor deze kinderen inzetten. Doe ze een lieeve groet van ieder hier... -
23 Juli 2015 - 10:37
Astrid:
Wat een prachtig en ontroerend verhaal weer. Die lieve schatten die helemaal even uit hun dak gaan. Wat is er weinig nodig om ze veel te kunnen geven. En wat maakt geven blij! :-)) -
24 Juli 2015 - 09:35
Opa En Oma Zantingh:
wat een belevenissen heel mooi om dat allemaal te lezen
nog een paar dagen , goede thuisreis gewenst
opa en oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
